Wydziedziczenie jest instytucją prawa pozwalającą spadkodawcy na pozbawienie prawa do zachowku osób do zachowku uprawnionych z mocy ustawy, tj. zstępnych, małżonka i rodziców.
Spadkodawca może w testamencie pozbawić zstępnych, małżonka i rodziców zachowku (wydziedziczenie), jeżeli uprawniony do zachowku:
1) wbrew woli spadkodawcy postępuje uporczywie w sposób sprzeczny z zasadami współżycia społecznego
2) dopuścił się względem spadkodawcy albo jednej z najbliższych mu osób umyślnego przestępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub wolności albo rażącej obrazy czci
3) uporczywie nie dopełnia względem spadkodawcy obowiązków rodzinnych
Spadkodawca swoją wolę wydziedziczenia spadkobiercy musi zawrzeć testamencie. Jednocześnie zobowiązany jest do wskazania w testamencie przyczyny wydziedziczenia. Podana przez spadkodawcę przyczyna wydziedziczenia powinna istnieć w chwili sporządzenia testamentu oraz być prawdziwa.
Wydziedziczenie spadkobiercy powoduje nie tylko utratę przez niego prawa do zachowku, ale także skutkuje tym, że spadkobierca wydziedziczony zostaje wyłączony od dziedziczenia. W przypadku wydziedziczenia to zstępni wydziedziczonego (np. dzieci) będą uprawnieni do zachowku.
Spadkodawca nie może wydziedziczyć uprawnionego do zachowku, jeżeli mu przebaczył. Jeżeli w chwili przebaczenia spadkodawca nie miał zdolności do czynności prawnych, przebaczenie jest skuteczne, gdy nastąpiło z dostatecznym rozeznaniem. Spadkobierca, który nie zgadza się z wydziedziczeniem, może podważać zasadność i słuszność wydziedziczenia przez spadkodawcę w postępowaniu sądowym o zapłatę zachowku.
Zamieszczony na niniejszej stronie wpis ma wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowi pomocy prawnej w rozumieniu ustawy o radcach prawnych.